Κινηματογράφος: «Περιοχή Εννέα» (2009)

ΚΙΝ/ΓΡΑΦΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Κινηματογράφος: Σιωπηλή φυγή (1972, «Silent Running»)
Κινηματογράφος: Ανεξέλεγκτες καταστάσεις (1980, «Altered States») 
Κινηματογράφος: Άουτλαντ (1981, «Outland»)

Κινηματογράφος: Στάργκεϊτ (1994, «Stargate»)

Κινηματογράφος: Σκοτεινή πόλη (1998 -> 2008, «Dark City»)

==> Κινηματογράφος: Περιοχή Εννέα (2009, «District 9») <==
Κινηματογράφος: Beyond the Black Rainbow (2010)

ΠΕΡΙΟΧΗ ΕΝΝΕΑ

«DISTRICT 9»

     Το 1982 ένα γιγάντιο διαστημόπλοιο με ένα εκατομμύριο εξαθλιωμένους και πεινασμένους νοήμονες εξωγήινους («Γαρίδες», ομοιάζουσες με δίμετρα δίποδα έντομα), πρόσφυγες από μια άγνωστη καταστροφή, σταματά πάνω από το Γιοχάνεσμπουργκ της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης. Η κυβέρνηση τους περιορίζει σε μία περιφραγμένη επικράτεια υπό μορφή παραγκούπολης, την «Περιοχή 9» όπου ανθεί το έγκλημα, η πορνεία και το λαθρεμπόριο, ενώ ο υπόλοιπος πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα. Για τις επόμενες τρεις δεκαετίες καμία εξέλιξη δεν συμβαίνει: το διαστημόπλοιο παραμένει διαρκώς αμετακίνητο στον ουρανό του Γιοχάνεσμπουργκ και οι εξωγήινοι αναγκάζονται να αναζητούν το φαγητό τους στα σκουπίδια, ενόσω οι κάτοικοι της περιβάλλουσας επικράτειας παραπονιούνται για την παρουσία της Περιοχής 9. Μία ιδιωτική πολυεθνική εταιρεία, η Multi-National United (MNU) έχει αναλάβει τη φύλαξη των εξωγήινων αλλά και την εκμετάλλευση της ιδιόρρυθμης και προχωρημένης οπλικής τεχνολογίας τους – ενεργοποιούμενης μόνο μέσω επαφής με δικό τους DNA και άρα όχι άμεσα αξιοποιήσιμης από συνηθισμένους Ανθρώπους. Το 2010 η MNU εκκινεί ένα πρόγραμμα βίαιης μετακίνησης των Γαρίδων στην πολύ πιο απομακρυσμένη «Περιοχή 10», όμως η κατασκευή ενός παράξενου υγρού από κάποιον εκ των εξωγήινων το οποίο έχει τη δυνατότητα να μετατρέπει σταδιακά έναν Άνθρωπο σε Γαρίδα τροποποιώντας το DNA του, παρεμβαίνει απρόβλεπτα στα γεγονότα.

     Ουσιαστικά δεν έχουμε παρά ένα ευφάνταστο και βίαιο b-movie με μία προφανή αντιρατσιστική αλληγορία στρεφόμενη κατά του απαρτχάιντ (το φιλμ έχει Νοτιοαφρικανούς συντελεστές και έχει κινηματογραφηθεί στη Νότια Αφρική), σαφώς επηρεασμένο σεναριακά σε …ύποπτο βαθμό από την ταινία Alien Nation του 1988, αλλά με υψηλό προϋπολογισμό 30 εκατομμυρίων δολαρίων και τον Πίτερ Τζάκσον στην παραγωγή. Η ταινία εμπνέεται από αληθινό περιστατικό του 1966 (χωρίς εξωγήινους φυσικά), στηρίζεται σε ένα παλαιότερο φιλμάκι μικρού μήκους του νεαρού σκηνοθέτη Μπλόμκαμπ, ενώ προέκυψε μετά την αποτυχία του Τζάκσον να εξασφαλίσει την κινηματογραφική μεταφορά του ηλεκτρονικού παιχνιδιού Halo (το οποίο αφηγείται έναν πόλεμο μεταξύ ανθρώπων και εξωγήινων). Κατά τ’ άλλα ο δημιουργός δήλωσε πως έχει επηρεαστεί από τις σκληροπυρηνικές χολιγουντιανές περιπέτειες δράσης και επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 1980 (π.χ. Εξολοθρευτής, Aliens, Ο Κυνηγός, Ρόμποκοπ κλπ) και δεν έχει άδικο – το τελευταίο ένα τρίτο του φιλμ (με τη μάχη μεταξύ του ποικιλοτρόπως «ενισχυμένου» πρωταγωνιστή και ενός στρατιωτικού αποσπάσματος) θα μπορούσε να αποτελεί έργο του Τζέιμς Κάμερον. Στα πρώτα δύο τρίτα της ταινίας ωστόσο η προσέγγιση είναι διαφορετική και πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

Κινηματογράφος: «Στάργκεϊτ» (1994)

ΚΙΝ/ΓΡΑΦΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Κινηματογράφος: Σιωπηλή φυγή (1972, «Silent Running»)
Κινηματογράφος: Ανεξέλεγκτες καταστάσεις (1980, «Altered States») 
Κινηματογράφος: Άουτλαντ (1981, «Outland»)

==> Κινηματογράφος: Στάργκεϊτ (1994, «Stargate») <==

Κινηματογράφος: Σκοτεινή πόλη (1998 -> 2008, «Dark City»)

Κινηματογράφος: Περιοχή Εννέα (2009, «District 9»)

Κινηματογράφος: Beyond the Black Rainbow (2010)

ΣΤΑΡΓΚΕΙΤ

«STARGATE»

     Στην Αίγυπτο του 1928 μία αρχαιολογική ανασκαφή ανακαλύπτει θαμμένο κάτω από ερείπια ένα περίτεχνο προϊστορικό τεχνούργημα, έναν μεγάλης διαμέτρου δακτύλιο ο οποίος δεν φαίνεται να έχει κατασκευαστεί από ανθρώπινη τεχνολογία. Σε μια απόρρητη κυβερνητική εγκατάσταση των σημερινών ΗΠΑ υπό τον έλεγχο του Στρατού, ένας αδέξιος και ακαδημαϊκά περιθωριοποιημένος αιγυπτιολόγος ονόματι Ντάνιελ Τζάκσον (Τζέιμς Σπέιντερ), διαβόητος για τη θεωρία του πως οι Πυραμίδες της Γκίζας είναι κατά πολύ παλαιότερες από τις συμβατικές παραδοχές της επιστημονικής κοινότητας, ηγείται μίας προσπάθειας αποκρυπτογράφησης των ιερογλυφικών συμβόλων επάνω στο καλά κρυμμένο και παμπάλαιο τεχνούργημα. Όταν τα καταφέρνει, αποκαλύπτεται πως το τελευταίο είναι μία Αστροπύλη η οποία ανοίγει μία σκουληκότρυπα προς έναν γήινου τύπου πλανήτη σε έναν απόμακρο γαλαξία. Ένα στρατιωτικό απόσπασμα με επικεφαλής των αξιωματικό των Ειδικών Δυνάμεων Συνταγματάρχη Τζακ Ο’ Νηλ (Κερτ Ράσελ) – καταθλιπτικό με τάσεις αυτοκτονίας, μετά το δυστύχημα το οποίο του κόστισε τον θάνατο του μικρού του γιου – και με τη συνοδεία του Τζάκσον, διαβαίνει την Αστροπύλη και βρίσκεται σε έναν πλανήτη με ερημικό κλίμα και τοπίο, όπου ένα παρακλάδι του αρχαίου αιγυπτιακού πολιτισμού συνεχίζει ακόμα να κυβερνάται τυραννικά ως πάμφθηνο εργατικό δυναμικό από πανίσχυρους εξωγήινους, μεταμφιεσμένους στους θεούς των αιγυπτιακών μύθων...

     Το 1994, ο σεναριογράφος Ντην Ντέβλιν και ο σκηνοθέτης ταινιών δράσης Ρόλαντ Έμεριχ (γνωστός για φιλμ όπως ο Παγκόσμιος στρατιώτης και τα μεταγενέστερα Μέρα ανεξαρτησίας, Γκοτζίλα, Μετά την επόμενη μέρα) παρέδωσαν μέσω του χολιγουντιανού στούντιο της MGM το Στάργκεϊτ. Σεναριακά, πρόκειται για ένα μείγμα του Ντιουν, του Πολέμου των άστρων, των Κυνηγών της Χαμένης Κιβωτού και ψευδεπιστημονικών θεωριών περί «αρχαίων αστροναυτών» και εξωγήινης καταγωγής του ανθρώπινου πολιτισμού, όπως αυτές τις οποίες κατέστησε δημοφιλείς κατά τη δεκαετία του 1970 ο Έριχ φον Ντένικεν. Στιλιστικά, πρόκειται για μία απλοϊκή αλλά ειλικρινέστατη χολιγουντιανή ταινία δράσης, όπου σχεδόν περιμένει κανείς από στιγμή σε στιγμή να δει τις «φίλιες δυνάμεις» του ΝΑΤΟ να «διασώζουν» τους Άραβες γηγενείς από «δαιμονικούς» δικτάτορες σαν τον Σαντάμ Χουσεΐν και τον Μουαμάρ Καντάφι – το σκηνικό επιστημονικής φαντασίας μοιάζει σχεδόν δευτερεύον. Τα δάνεια από τις προαναφερθείσες κινηματογραφικές παραγωγές είναι εμφανέστατα, κυρίως στην εισαγωγική σεκάνς και στην απεικόνιση της καυτής ερήμου σε σκηνές μάχης ή «εξερεύνησης», ενώ οι δειλές απόπειρες για ανάπτυξη χαρακτήρων όχι μόνο αποτυγχάνουν παταγωδώς αλλά αποπροσανατολίζουν το εγχείρημα: η υποπλοκή με τις… τάσεις αυτοκτονίας του Ο’ Νηλ, τη στοργή που αναπτύσσει για έναν νεαρό γηγενή ο οποίος του θυμίζει τον νεκρό του γιο και την πυρηνική βόμβα που έχει κρυφά φέρει μαζί του, θα ήταν προτιμότερο να έχει αφαιρεθεί. Έτσι κι αλλιώς η υπονοούμενη διένεξη μεταξύ «δημιουργικότητας» / επιστήμης και «καταστροφής» / στρατιωτικών, η οποία χαρωπά και αφελώς επιλύεται στο φινάλε, είναι ένα περιεχόμενο στο οποίο δεν δίνεται καμία εμβάθυνση. Οι διεκπεραιωτικές ερμηνείες, τα μιλιταριστικά κλισέ, το στερεοτυπικό χιούμορ και η τυποποιημένη ανέλιξη της πλοκής μετά το μέσον της, αποδυναμώνουν περαιτέρω την ταινία.

Κινηματογράφος: «Άουτλαντ» (1981)

ΚΙΝ/ΓΡΑΦΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Κινηματογράφος: Σιωπηλή φυγή (1972, «Silent Running»)
Κινηματογράφος: Ανεξέλεγκτες καταστάσεις (1980, «Altered States») 
==> Κινηματογράφος: Άουτλαντ (1981, «Outland») <==
Κινηματογράφος: Στάργκεϊτ (1994, «Stargate»)

Κινηματογράφος: Σκοτεινή πόλη (1998 -> 2008, «Dark City»)

Κινηματογράφος: Περιοχή Εννέα (2009, «District 9»)

Κινηματογράφος: Beyond the Black Rainbow (2010)

ΑΟΥΤΛΑΝΤ

«OUTLAND»

     Στο μέλλον η Ανθρωπότητα έχει αποικήσει το Ηλιακό Σύστημα και ένα ορυχείο εξόρυξης τιτανίου έχει στηθεί στον ηφαιστειογενή δορυφόρο του Δία Ιώ. Οι συνθήκες ζωής των περίπου 1200 εργατών είναι δύσκολες στον απομονωμένο – χωρίς ατμόσφαιρα και με σεληνιακού επιπέδου βαρύτητα – δορυφόρο. Η Διεύθυνση του ορυχείου, υπόλογη στην ιδιοκτήτρια εταιρεία, είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα προκειμένου να μεγιστοποιηθεί η απόδοση της εγκατάστασης, συμπεριλαμβανομένης της πληρωμής σημαντικών πριμ παραγωγικότητας στους εργαζόμενους. Όταν ο Ο’Νηλ διορίζεται τοπικός Αστυνόμος και μετακομίζει στην Ιώ με τη σύζυγο και τον μικρό του γιο, αντιλαμβάνεται πως κάτι ύποπτο κρύβεται πίσω από τα αυξανόμενα περιστατικά αυτοκτονιών και βίαιων επιθέσεων μεταξύ του εργατικού δυναμικού κατά τον τελευταίο χρόνο. Η έρευνά του θα τον φέρει αντιμέτωπο με τη Διεύθυνση και γρήγορα θα αναγκαστεί να επιλέξει ανάμεσα στο καθήκον και στην οικογενειακή του γαλήνη, ή ακόμα και μεταξύ ζωής και θανάτου…

     Ριμέικ του γνωστού Το τρένο θα σφυρίξει τρεις φορές αλλά σε μελλοντικό διαστημικό σκηνικό αντί για τη συνοριακή Άγρια Δύση του 19^ου αιώνα, από μια εξαιρετική εποχή για την κινηματογραφική επιστημονική φαντασία και με την εντυπωσιακή παρουσία του Σον Κόνερι στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ένα διαστημικό γουέστερν κατ’ ουσία, το Άουτλαντ αφηγείται με στυλ μία συμβατική αστυνομική ιστορία διαφθοράς και πολέμου με το κατεστημένο στα σύνορα του πολιτισμού, σε ένα πολύ ενδιαφέρον όμως φόντο. Οι συνθήκες και οι ιεραρχικές δομές του ορυχείου παραπέμπουν στους επίκαιρους τότε (1981) εργατικούς αγώνες της Δ. Ευρώπης, προτού επέλθει η μετανεωτερική αποβιομηχάνιση, αλλά η εντυπωσιακά κλειστοφοβική και ρεαλιστικά βιομηχανική αισθητική των σκοτεινών χώρων όπου εκτυλίσσεται η ταινία – λεπτομερή και κομψά εργοστασιακά σκηνικά με ατελείωτους διαδρόμους που αποπνέουν βρωμιά, καπνό και πολυκαιρισμένο μέταλλο – ήταν έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά δημοφιλής στον κινηματογράφο της περιόδου· είχαν προηγηθεί σ’ αυτόν τον τομέα μεγάλες επιτυχίες της κατηγορίας όπως ο Πόλεμος των άστρων ή το Alien, αλλά και το Σκοτεινό αστέρι του Κάρπεντερ. Παρά την έλλειψη πρωτοτυπίας όμως, η καλλιτεχνική διεύθυνση είναι το στοιχείο το οποίο καθιστά το φιλμ αξιομνημόνευτο και όχι το απλοϊκό περιεχόμενο κατά της εταιρικής απληστίας και υπέρ της εξύμνησης του ηρωισμού στην καθημερινότητα, ή η προβλέψιμη πλοκή με το ευτυχές τέλος. Υπέροχες μινιατούρες απίστευτης λεπτομέρειας αναπαριστούν τα διαστημόπλοια και το ορυχείο της ταινίας, ύποπτα παρόμοιο με… πλατφόρμα εξόρυξης πετρελαίου. Ταυτόχρονα, οι προσεγμένες σιωπές, τα εξαιρετικά πειστικά για την εποχή – και ορισμένες φορές αιματηρά – ειδικά εφέ, η ανησυχαστική, σχεδόν ατονική μουσική του πασίγνωστου Τζέρι Γκόλντσμιθ (επίσης μουσικοσυνθέτη του Πλανήτη των πιθήκων, του Πάτον, της Προφητείας, των Παιδιών από τη Βραζιλία, του Alien, του Σταρ Τρεκ, του Πνεύματος του Κακού, της Ολικής επαναφοράς και ούτω καθεξής), οι υπέρμετρα σπάνιες αλλά εξαιρετικά υλοποιημένες σκηνές δράσης ή αγωνίας, τα μεγαλειώδη πλάνα του γιγάντιου Δία στον κατάμαυρο ουρανό της αποικίας αλλά και οι ανάγλυφα τυχοδιωκτικοί ή ύποπτα περιθωριακοί χαρακτήρες, βοηθούν στην οικοδόμηση μιας γοητευτικής ατμόσφαιρας και συνεπαίρνουν τον θεατή για όσο χρόνο διαρκεί το εγχείρημα, παρά τον βραδύ ρυθμό του και ορισμένους σεναριακούς παραλογισμούς.

Κινηματογράφος: «Ανεξέλεγκτες καταστάσεις» (1980)

ΚΙΝ/ΓΡΑΦΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Κινηματογράφος: Σιωπηλή φυγή (1972, «Silent Running»)
==> Κινηματογράφος: Ανεξέλεγκτες καταστάσεις (1980, «Altered States») <==
Κινηματογράφος: Άουτλαντ (1981, «Outland»)

Κινηματογράφος: Στάργκεϊτ (1994, «Stargate»)

Κινηματογράφος: Σκοτεινή πόλη (1998 -> 2008, «Dark City»)

Κινηματογράφος: Περιοχή Εννέα (2009, «District 9»)
Κινηματογράφος: Beyond the Black Rainbow (2010)

ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

«ALTERED STATES»

     Ο Έντουαρντ Τζέσαπ, ένας νεαρός και εγωκεντρικός ερευνητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, έχει μια εμμονή με την εύρεση της απόλυτης αλήθειας σχετικά με τη ζωή και την ύπαρξη. Βασανιζόμενος από θρησκευτικά οράματα μέχρι τα 16 του, έπαψε να πιστεύει στον Θεό μετά τον οδυνηρό θάνατο του πατέρα του αλλά παρέμεινε μελετητής της μυστικιστικής εμπειρίας. Τώρα επιχειρεί να προσεγγίσει επιστημονικά το πρόβλημα, μέσω ψυχεδελικών ουσιών και δεξαμενών στέρησης αισθήσεων στα υπόγεια εργαστήρια των μεγάλων πανεπιστημιακών νοσοκομείων. Όταν έρθει σε επαφή και αρχίσει να πειραματίζεται με ένα αδοκίμαστο άγνωστο ψυχοτρόπο, παραδοσιακό βοήθημα των Ινδιάνων του Μεξικού σε θρησκευτικές τελετές, θα τεθεί σε κίνδυνο όχι μόνο η σχέση του με την ανθρωπολόγο σύζυγο και τους δύο ιατρούς συνεργάτες του, όχι μόνο η πίστη του στις φυσικές επιστήμες, αλλά και η ίδια η ανθρώπινη βιολογική του υπόσταση…

     Στον απόηχο της ψυχεδελικής αντικουλτούρας του ’60, ενώ είχαν γίνει ευρέως γνωστές οι επιστημονικές μελέτες περί του ψυχεδελικού LSD – ικανού να επιφέρει στον χρήστη παραισθησιογόνα «ταξίδια» παρόμοια με μυστικιστικές θρησκευτικές εμπειρίες – και στις μεσαίες τάξεις της Δύσης είχε διαδοθεί το εκλεκτικιστικό «πνευματικό κίνημα» της Νέας Εποχής – το οποίο κατέστησε εκ νέου δημοφιλή έναν ρηχό μεταφυσικό δυϊσμό, ποντάροντας στην εξωτική γοητεία της παραδοσιακής απωανατολικής φιλοσοφίας ή του αποκρυφισμού και συνθέτοντας τα εν λόγω στοιχεία με εκλαϊκευμένη ψυχολογία –, ένα σενάριο στηριγμένο σε επίκαιρο μυθιστόρημα της περιόδου δεινοπάθησε μέχρι να βρει σκηνοθέτη για τη χολιγουντιανή κινηματογραφική του μεταφορά. Το βιβλίο ήταν εμπνευσμένο από τις πραγματικές έρευνες του Αμερικανού Τζον Λίλυ, φυσικού, βιολόγου, ιατρού, ψυχαναλυτή και νευροεπιστήμονα ο οποίος εφηύρε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο τις δεξαμενές απομόνωσης ως μέσα αισθητηριακής στέρησης, πειραματίστηκε με ψυχεδελικές ουσίες, πρωτοστάτησε σε μελέτες επικοινωνίας με δελφίνια, εντρύφησε στη γιόγκα και συνέβαλε στην ανάπτυξη της Εξίσωσης Ντρέικ, σημαντικής στην επιστημονική έρευνα για εξωγήινη νοημοσύνη (SETI). Τελικά ο σκηνοθέτης Κεν Ράσελ, μετά την εγκατάλειψη του φιλμ από τον Άρθουρ Πεν, αποδέχθηκε ένα εγχείρημα πολύ δύσκολο, αφού η ιστορία θα μπορούσε να διολισθήσει εύκολα στη γελοιότητα.

Κινηματογράφος: «Σιωπηλή φυγή» (1972)

ΚΙΝ/ΓΡΑΦΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

==> Κινηματογράφος: Σιωπηλή φυγή (1972, «Silent Running») <==
Κινηματογράφος: Ανεξέλεγκτες καταστάσεις (1980, «Altered States»)
Κινηματογράφος: Άουτλαντ (1981, «Outland»)

Κινηματογράφος: Στάργκεϊτ (1994, «Stargate»)

Κινηματογράφος: Σκοτεινή πόλη (1998 -> 2008, «Dark City»)

Κινηματογράφος: Περιοχή Εννέα (2009, «District 9»)

Κινηματογράφος: Beyond the Black Rainbow (2010)

ΣΙΩΠΗΛΗ ΦΥΓΗ

«SILENT RUNNING»

     Στον απόηχο του εμβληματικού 2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος (1968) το οποίο άλλαξε μια για πάντα την κινηματογραφική επιστημονική φαντασία, ο υπεύθυνος των ειδικών εφέ εκείνου του φιλμ-οροσήμου σκηνοθετεί – ένα χρόνο μετά τη συμβολή του στα ειδικά εφέ του επίσης εντυπωσιακού Στελέχους Ανδρομέδα (1971) – μία χαμηλών τόνων ταινία της κατηγορίας, στην εποχή του Νέου Χόλιγουντ και με πλήρη καλλιτεχνική ελευθερία. Αν και η Σιωπηλή φυγή, αξιοσημείωτη για το περιβαλλοντικό της θέμα λίγα μόνο έτη μετά την πρώτη εμφάνιση του οικολογικού κινήματος, εκτυλίσσεται εξ ολοκλήρου στο διάστημα ενός δυστοπικού κοντινού μέλλοντος, το μήνυμά της αφορά εμφανώς την – ευρισκόμενη σε οικολογική κρίση – Γη του παρόντος.

     Ο Λόουελ είναι ένας ιδεαλιστής και φυσιολάτρης βοτανολόγος που, από κοινού με τρεις περισσότερο πραγματιστές και αδιάφορους για τη φύση αστροναύτες, συντηρεί επί οκτώ χρόνια σε τροχιά κοντά στον Κρόνο γιγάντιους, θωρακισμένους γεωδαιτικούς θόλους οι οποίοι περιέχουν τα τελευταία εναπομείναντα δάση, αφού η πανίδα και η χλωρίδα του πλανήτη μας έχει εξαλειφθεί εξαιτίας της βιομηχανικής και εμπορικής δραστηριότητας. Στόχος του εν λόγω διαστημικού προγράμματος είναι κάποια στιγμή οι θόλοι να μεταφυτευθούν ξανά στη Γη για να αναδασωθεί ο πλανήτης. Όταν όμως καταφθάνει απρόσμενα η εντολή από το γραφειοκρατικό Αρχηγείο για ακύρωση του προγράμματος και καταστροφή των θόλων, προκειμένου τα τέσσερα μέλη του πληρώματος να επιστρέψουν στη Γη και το διαστημόπλοιό τους σε εμπορική χρήση, ο απεγνωσμένος Λόουελ – προσπαθώντας να τηρήσει τον όρκο του για συντήρηση του οικοσυστήματος – δολοφονεί τους τρεις αστροναύτες και καταφέρνει να σώσει τον τελευταίο θόλο, εξαπατώντας με επιτυχία το Αρχηγείο μέσω του ασυρμάτου και μιλώντας για ένα στημένο από αυτόν δυστύχημα, υπεύθυνο για τους θανάτους αλλά και για το «κλείδωμα» του διαστημοπλοίου σε μια τροχιά όχι προς τη Γη – όπως ήταν οι εντολές – αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση και τα πέρατα του Ηλιακού Συστήματος... Ο Λόουελ καταλαμβάνει έτσι βίαια το σκάφος και τον εναπομείναντα θόλο, αναπρογραμματίζοντας τα τρία μεταλλικά, ευφυή ανδροειδή ώστε να φροντίζουν μαζί του το δάσος και να του κρατούν συντροφιά...

Τηλεόραση: «Dollhouse» (2009 - '10)

DOLLHOUSE

«DOLLHOUSE»

     Σε ένα εναλλακτικό παρόν, η πολυεθνική εταιρεία Ρόσαμ έχει αναπτύξει κρυφά μία τεχνολογία διαγραφής, αποθήκευσης και εμφύτευσης μνημών και ιδιοσυγκρασιών σε ανθρώπινους εγκεφάλους, κάνοντας εφικτό τον ψυχολογικό «αναπρογραμματισμό» υποκειμένων σε χαμηλό, νευρωνικό επίπεδο. Η Ρόσαμ κρύβεται πίσω από το «Κουκλόσπιτο», μία παγκόσμια, παράνομη και μυστική επιχείρηση ενοικίασης αναπρογραμματιζόμενων «κούκλων» ­­σε πάμπλουτους πελάτες για προκαθορισμένα χρονικά διαστήματα – ανθρώπων οι οποίοι προσφέρθηκαν «εθελοντικά» να δώσουν το κορμί τους στο Κουκλόσπιτο για μια πενταετία και να αφαιρέσουν τις μνήμες και την προσωπικότητά τους, ώστε να μπορεί να αποτυπώνεται στον νου τους η εκάστοτε ζητούμενη από τον πελάτη προσωπικότητα σε κάθε «δέσμευση»: παθιασμένος εραστής, τρυφερή ερωμένη, πιστή σύζυγος, άριστος δολοφόνος, επαγγελματίας κλέφτης… κάποιες μόνο από τις ζητούμενες εφαρμογές. Τίποτα περισσότερο από ένα υψηλής τεχνολογίας εμπόριο ψευδαισθήσεων με ανθρώπους ως πρώτη ύλη, μία διευρυμένη εκδοχή μαστροπείας για τον 21^ο αιώνα. Η αμοιβή των κούκλων είναι η επαναφορά των μνημών τους και ένας πακτωλός χρημάτων στο πέρας της πενταετίας. Ως τότε, στο μεσοδιάστημα μεταξύ κάθε δέσμευσης, οι κούκλες προικίζονται μόνο με μία ελάχιστη προσωπικότητα – όση χρειάζεται για να «λειτουργούν» και να ασκούνται χωρίς καθόλου μνήμες ­– ενώ διαβιώνουν σε έναν υπόγειο, ελεγχόμενο χώρο, ένα κλειστό, αυτάρκες οικοσύστημα, όμοιο με πολυτελές σπα, οικοδομημένο στα υπόγεια του Λος Άντζελες: το Κουκλόσπιτο.

     Ηρωίδα του Dollhouse είναι η Έκο, μία νεαρή κούκλα με ξεχωριστά χαρακτηριστικά τα οποία προβληματίζουν τους υπεύθυνους της επιχείρησης: μεταξύ των δεσμεύσεων διατηρεί αποσπάσματα από θολές μνήμες, αλλά και θραύσματα της πρότερης ζωής της, ενώ σποραδικά παρουσιάζει μία απρόβλεπτη αυτενέργεια και πρωτοβουλία υπερβαίνοντας τα όρια των αποστολών της. Ανώτερη υπεύθυνος του Κουκλόσπιτου του Λος Άντζελες είναι η Αντέλ Ντεγουίτ, άλλοτε ελπιδοφόρος ερευνήτρια στη βιοτεχνολογία μα τώρα αδίστακτη διευθύντρια του τοπικού παραρτήματος της επιχείρησης και εγγυήτρια των συμφερόντων της Ρόσαμ. Με το κομψό αλλά ψυχρό παρουσιαστικό, το ταγέρ και την αγγλική προφορά της, συνιστά τον ορισμό του καριερίστα. Κεντρικό ρόλο επίσης διαδραματίζει ο βίαιος και ψυχρός Ντομινίκ, υπεύθυνος Ασφαλείας του τοπικού Κουκλόσπιτου και στενός συνεργάτης της Ντεγουίτ, ο ιδιοφυής, χιουμορίστας, εγωπαθής και αλαζόνας «σπασίκλας» Τόφερ – υπεύθυνος για την επιστημονική πλευρά του εγχειρήματος, τον χειρισμό των εγκεφάλων και των προσωπικοτήτων πριν και μετά από κάθε δέσμευση – η εύθραυστη, εσωστρεφής και εργασιομανής Δόκτωρ Σόντερς ­– μόνιμη ιατρός του χώρου – και ο Μπόιντ: πρώην αστυνομικός, εφευρετικός, συμπονετικός, ηθικά επιφυλακτικός απέναντι στο Κουκλόσπιτο και υπεύθυνος για τη διακριτική παρακολούθηση και προστασία της Έκο κατά τη διάρκεια των αποστολών της· κάθε κούκλα διαθέτει από έναν τέτοιο αφοσιωμένο «ελεγκτή» ο οποίος της έχει ανατεθεί εν αγνοία της από τη Διεύθυνση. Ο Βίκτωρ και η Σιέρα, δύο κούκλες οι οποίες φαίνονται να έχουν αναπτύξει μία επιμένουσα σχέση στοργής μεταξύ τους και με την Έκο σε ένα βαθύ, ενστικτώδες επίπεδο, παρά τις απανωτές διαγραφές των μνημών τους, εμφανίζονται τακτικά στην ιστορία.

Τηλεόραση: «Μπάτλσταρ Γκαλάκτικα» (2004 - '09, 2010)

ΜΠΑΤΛΣΤΑΡ ΓΚΑΛΑΚΤΙΚΑ

«BATTLESTAR GALACTICA»

«CAPRICA»

     Σε κάποια αόριστη εποχή, μία τεχνολογικά προηγμένη Ανθρωπότητα έχει αποικήσει ένα απομακρυσμένο αστρικό σύστημα δώδεκα πλανητών με πρωτεύουσα τον πλανήτη Κάπρικα. Η κοινωνία είναι δομημένη σε μία ενιαία κρατική ομοσπονδία, με πολιτικές, στρατιωτικές, παραγωγικές και εμπορικές δομές παρόμοιες με της σημερινής γήινης Δύσης. Επιπροσθέτως, ο πολιτισμός των Δώδεκα Αποικιών στηρίζεται σε μία επίσημη τυπολατρική θρησκεία με κρατικό ιερατείο η οποία παραπέμπει στις ολύμπιες ελληνικές θεότητες. Σύμφωνα με τους θρησκευτικούς θρύλους, τους οποίους ελάχιστοι πιστεύουν, η Ανθρωπότητα έφθασε εκεί όταν αμέτρητους αιώνες πριν εγκατέλειψε τον μητρικό της κόσμο ονόματι Κόμπολ – ενώ υποτίθεται πως μία δέκατη τρίτη αποικία δημιουργήθηκε σε ένα άλλο, άγνωστο σημείο του Γαλαξία, στον πλανήτη Γη.

     Πενήντα χρόνια πριν από την έναρξη της ιστορίας οι Κύλωνες, ευφυή μηχανικά ρομπότ χρησιμοποιούμενα ως δούλοι, εξεγέρθηκαν και κατασκεύασαν στόλο με τον οποίο ενεπλάκησαν σε πολυετή και αιματηρό πόλεμο εναντίον των Δώδεκα Αποικιών. Μία ανακωχή υπεγράφη τελικά και οι Κύλωνες εξαφανίστηκαν στα πέρατα του διαστήματος, ενώ οι Άνθρωποι απαγόρευσαν κάθε έρευνα στην τεχνητή νοημοσύνη. Σήμερα, ενώ ο Αποικιακός Στόλος μετατρέπει σταδιακά τα διαστημόπλοιά του σε πολεμικά μουσεία καθώς μία νέα πολεμική αναμέτρηση μοιάζει όλο και πιο απίθανη χρόνο με τον χρόνο, οι Κύλωνες – φανατικά θρησκευόμενοι μονοθεϊστές – έχουν διεισδύσει στην Κάπρικα με μυστικούς πράκτορες οι οποίοι μοιάζουν με Ανθρώπους: έχουν σάρκα, οστά, αίμα και συναισθήματα. Καθένας τους υπάρχει σε πολλαπλά αντίτυπα, εμφανισιακά όμοια, ενώ κατά τον σωματικό του θάνατο η συνείδηση και οι μνήμες του εκπέμπονται σε ένα νέο σώμα και πρακτικά μετενσαρκώνεται. Οι μεταλλικοί, ρομποτικοί «Εκατόνταρχοι» τους οποίους κατασκεύαζαν κάποτε οι Άνθρωποι των Δώδεκα Αποικιών, φαίνονται να είναι πλέον ιεραρχικά «υφιστάμενοι» των ανθρωπόμορφων μοντέλων. Στόχος των κυλωνικών πρακτόρων είναι να σαμποτάρουν τις ελαφριές άμυνες των Δώδεκα Αποικιών ώστε να μην μπορέσει ο Αποικιακός Στόλος να αντισταθεί καθόλου σε μία επικείμενη, κρυφά προετοιμαζόμενη, σαρωτική και ολομέτωπη εκ νέου εισβολή των Κυλώνων, στοχευμένη στην ολοκληρωτική εξάλειψη της Ανθρωπότητας μέσω διαδοχικών θερμοπυρηνικών επιθέσεων.

Τηλεόραση: «Σκοτεινός άγγελος» (2000 - '02)

ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΑΓΓΕΛΟΣ

«DARK ANGEL»

     Όταν ο γνωστός σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον αποφάσισε να ασχοληθεί με την τηλεόραση και να εκτελέσει τη διεύθυνση παραγωγής σε μια περιπετειώδη τηλεοπτική σειρά, το πρώτο που πέρασε από το μυαλό του ήταν μία μεταφορά του κομίστικου υπερήρωα Σπάιντερμαν στη μικρή οθόνη. Το σχέδιο δεν ευοδώθηκε και ο Κάμερον, αξιοποιώντας ιδέες από τον αφηγηματικό κόσμο που είχε κατασκευάσει παλαιότερα ως σεναριογράφος του κυβερνοπάνκ θρίλερ επιστημονικής φαντασίας Παράξενες μέρες (1994), δημιούργησε στην αυγή της νέας χιλιετίας τον δικό του, μεταμοντέρνο υπερήρωα.

     Το σκηνικό όπου εκτυλίσσεται ο Σκοτεινός άγγελος είναι ένα δυστοπικό Σηάτλ του 2019, ευρισκόμενο ουσιαστικά υπό στρατιωτικό νόμο. Παρόλη τη διάχυτη υψηλή τεχνολογία οι περισσότερες μηχανές δεν λειτουργούν, ως αποτέλεσμα μίας τρομοκρατικής ενέργειας με ηλεκτρομαγνητικό παλμό που κατέστρεψε τα περισσότερα ηλεκτρονικά αρχεία και κυκλώματα στις ΗΠΑ μία δεκαετία νωρίτερα (ο «Παλμός»), ωθώντας τη χώρα σε τεράστια οικονομική ύφεση, τις κοινωνικές ανισότητες σε γιγάντωση και τα ατομικά δικαιώματα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Τώρα στους χαοτικούς δρόμους των πόλεων κυκλοφορούν κατά κύριο λόγο άστεγοι, πειναλέοι μεροκαματιάρηδες, πάνοπλοι στρατιώτες και συμπλεγματικοί, διεφθαρμένοι αστυνομικοί. Σε ένα τέτοιο σχεδόν μεταποκαλυπτικό κλίμα, ενισχυμένο από ατμοσφαιρική σκοτεινή φωτογραφία, πλούσιο σκηνικό διάκοσμο και δεξιοτεχνικά κινηματογραφημένες σκηνές δράσης, ο Κάμερον τοποθετεί τυπικά κυβερνοπάνκ ευρήματα, δημιουργώντας ένα όμορφο υβρίδιο: άνευ όρων ανταγωνιζόμενες και παντοδύναμες πολυεθνικές εταιρίες, ένα ανεξέλεγκτο και πανίσχυρο βιομηχανικό-στρατιωτικό σύμπλεγμα, προηγμένη νανοτεχνολογία και βιοτεχνολογία, κοινωνικές ομάδες οργανωμένης αμφισβήτησης, προχωρημένη ταξική διαίρεση, υπόκοσμος της υψηλής τεχνολογίας, ζοφερό αστικό περιβάλλον. Όπως και στις Παράξενες μέρες, αυτό το γοητευτικό σκηνικό ενδύεται τον μανδύα της μετανεωτερικής, νεολαιίστικης υποκουλτούρας των μεγαλουπόλεων – αυτής που ανδρώθηκε κυρίως στις ΗΠΑ κατά τις δεκαετίες του 1970 και ’80: γκράφιτι, χιπ-χοπ, διαγωνιστικά σόου και κόλπα με ποδήλατα, ταξικά γκέτο, ανάλογη αργκό και ενδυματολογική προσέγγιση. Καθόλου τυχαία, οι συντελεστές ανέθεσαν τη σύνθεση της μουσικής επένδυσης της σειράς σε γνωστούς ράπερ και έπνιξαν τους διαλόγους στην ιδιόλεκτο των μητροπολιτικών αμερικανικών γκέτο.